Ons weekend was veelbelovend. Zaterdagochtend namen we taxi om naar het winkelcentrum te gaan. Daar kochten we nog wat zomerkleren en deden we inkopen voor de hele week. In de namiddag genoten we van het eerste Zuid-Afrikaanse zonnetje en trokken we er op uit naar de ‘Cheeta Experience’. Na een lange hobbelige weg, kwamen we tegen onze verwachting in uit op een plaats vol kooien. Eerst waren we wat teleurgesteld omdat wij van mening zijn dat die dieren hun ruimte nodig hebben en niet in een kooi thuishoren. Tijdens de rondleiding kregen we echter te horen waarom ze in gevangenschap leven. Sommigen onder hen waren ernstig ziek, werden geboren in gevangenschap of waren bedreigd door de mens. We kregen heel wat katachtigen te zien zoals leeuwen, luipaarden, cheeta’s, wilde katten, tijgers… Ook hadden we het geluk om de verjaardag van Cheeta Bennie mee te vieren. Hij kreeg een gehakttaart in de vorm van een hartje, gevuld met rouwe eiren. Njam Njam! Wat een mooi moment om mooi moment om afscheid te nemen van ons buurmeisje Kemira. Zondagochtend besloten we om te werken aan onze 'tan'. We sneden een sappige watermeloen, trokken onze bikini aan en besloten om het zwembad van Jan en Sanette uit te testen. Na een ontspannend voormiddagje trokken we erop uit in onze Volkswagen Fox uit 1988. We stelden onze Google Maps in richting Naval Hill. Naval Hill is een berg in Bloemfontein waar enkele wilde dieren leven zoals zebra’s, springbokken en één giraf. Die laatste wilden we zeker spotten en het is ons gelukt ook! Ook het beeld van Nelson Mandela stond op ons to-dolijstje. Het was een korte maar heel geslaagde namiddag die we graag wilden afsluiten met een heerlijk ijsje. We reden richting Waterfront Mall en genoten er met volle teugen van onze laatste uren van het weekend. Nutteloze mededelingen
- Er leefde ook een Chihuahua in gevangenschap op de Cheetah Farm. - Één van de karakals leefde tussen de luipaarden omdat hij er rotsvast van overtuigd was ook een luipaard te zijn. - Een Mojito kost hier maar 4 euro. Dat kunnen we toch niet laten liggen? - In een supermarkt zijn er veel meer mensen in dienst. Zo zijn er mensen die reclame maken voor een specifiek product, mensen die in staan voor het wegen van het fruit en de groenten en mensen die je zakken vullen na het inscannen en betalen van je producten. - Wist je dat je hier achteraan in de auto geen gordel moet dragen? Er zijn er vaak zelfs geen. - Ze hebben hier nog nooit een geodriehoek gezien. De gradenboog en gewone lat zijn hun hulpmiddelen in de wiskundeles. - Als mensen hier vloeken, zeggen ze meestal ‘Om my word’ of ‘Om my gosh’. Het is absoluut verboden om uitspraken te doen over God of het woord ‘f*ck’ te gebruiken.
0 Reacties
Een nieuw berichtje na een week observeren en participeren! De eerste drie dagen wilden we zoveel mogelijk leerkrachten en leerlingen aan het werk zien. Samen gingen we ieder lesuur op zoek naar een andere leerkracht. Helemaal geen gemakkelijke klus aangezien er ook lessen Sesotho zijn, waar wij helemaal niets van begrijpen. Daarnaast wilden sommige leerkrachten liever niet dat we de dag zelf nog hun klas binnenkwamen aangezien ze graag hun les wat beter voorbereid hadden wanneer er vier extra ogen op hen gericht waren. Meestal was het een heuse zoektocht om op het ideale moment bij de ideale leerkracht binnen te komen.
Toen we op een gegeven moment weer op zoek waren naar een leerkracht om te observeren, kwam een man zich spontaan aanbieden. Leuk, we moesten niet meer verder zoeken. Minder leuk, we moesten al meteen de les zelf onvoorbereid geven. Hij duwde zijn handleiding in onze handen en liep zo snel mogelijk de klas uit. Daar stonden wij met onze vinger in de lucht, gericht naar een lege deuropening, om te vertellen dat dat nog niet de bedoeling was van onze eerste stageweek. Helaas, te laat… Donderdag en vrijdag gingen we elk op zoek naar onze mentoren. Sien loopt stage bij “the one with the dradlocks", Mr. Mothibi. Leonie loopt stage bij Miss “Klakoe”, zoals wij het verstaan hadden. Maar eigenlijk is het Miss Tlhakung. Lachen, gieren, brullen doorheen de klas, als wij die naam probeerden uit te spreken. Met een klein hartje vertrokken we deze morgen om 7.15u naar het hoofdkantoor van VVOB. Hans, een medewerker van VVOB, en zijn vrouw zijn nog maar van december dit jaar in Zuid-Afrika en samen kwamen ze ons ophalen. Samen met Hans stapten we uit aan het kantoor. Daar wachtten we tot alle autodeuren dicht waren en tot we het slot van de auto hoorden. Hier is het namelijk gebruikelijk om steeds alles op slot te doen aangezien carjacking, diefstal en geweld hier veel voorkomend zijn (hopelijk worden we hier niet mee geconfronteerd). Zijn vrouw vertrok naar haar werk. Ze is leerkracht in een andere school in dezelfde township als de onze. Ze geeft toevallig les in de school waar wij eerst zouden verblijven. Na een uurtje wachten op het kantoor namen we de taxi naar Gonyane. In de taxi stond triestige muziek op, wel toepasselijk voor ons gevoel als we de township binnenkwamen. Wij gingen in het eerste weekend niet ver van ons huisje weg. Hierbij zagen we enkel de welvarende buurt van Bloemfontein. Na amper vijf minuten veranderde de omgeving volledig. De huizen gingen van groot en veilig naar klein en gammel. Deze zijn gemaakt van allerlei materialen zoals golfplaten, houtplaten en klei. De GPS gaf aan dat we het schooldomein bereikt hadden. We moesten een tijdje wachten voor de schoolpoort, ook Hans was niet op zijn gemak. De taxibestuurder gaf ons de tip in de wagen te blijven tot iemand de schoolpoort kwam openen. Gelukkig kwam er na vijf minuten een tuinman aanrennen. Hij keek wat vreemd en opende de poort. Die was niet op slot… Vijf minuten schrik voor jan piet snot. We werden naar de principal (de directrice) gebracht. Ze verwelkomde ons en haalde meteen alle leerkrachten uit de klas. Wij stonden met onze mond vol tanden aangezien geen enkele klas bemand was, maar blijkbaar zijn ze dat hier wel gewoon. Één leerling krijgt de leiding en moet dan wat voorlezen aan de anderen van de klas, die nietsvermoedend verder babbelen met hun klasgenootjes. We gingen allemaal samen naar de leraarskamer. Daar overliep de directrice alle namen: Maruping, Mophethe, Mohapi, Masala, Molawa, Matlabe, Mdhluli, Malontsi, Mothibi, Mohatlane, Maruping en zo ging ze maar door. Nee hoor, we hebben de namen niet onthouden, maar we typten ze over van de lijst. Na iedere naam viel er een gênante stilte die aangaf dat het nu aan ons was om de naam te herhalen. Dit lokte heel wat hilariteit uit bij de leerkrachten. We voelden ons meteen thuis en dit gevoel werd meteen bevestigd door de warme knuffels en welkomstwoordjes van de leerkrachten. Ook een rondleiding op de school kon natuurlijk niet ontbreken. We kregen de kleuterklassen en klassen van de lagere school te zien. Een aantal leerlingen begon spontaan te gillen aangezien ze nauwelijks in contact komen met een blank persoon. Ook de gruwelijke geschiedenis van de apartheid speelde hier parten. Na een glimlach en een positief gebaar werden we omarmd door de kinderen. Ze kwamen een handshake doen waarbij we onze duimen in die van hen haakten. Dit gebaar wordt gebruikt om aan te geven dat we elkaar vertrouwen en begrijpen. De oudere leerlingen zongen een welkomslied voor ons (Shine Leonie and Sien Shine…). We volgden vandaag ook een aantal lessen mee, maar hier hopen we naar het einde van de week meer over te kunnen vertellen!µ Nutteloze mededelingen:
Hierboven zie je het populaire winkeltje waar alle kinderen hun snoepjes en chips halen.
De foto's van ons huisjeVRIJDAG:
|
Welkom op onze blog!Leuk dat je een kijkje komt nemen op onze blog! Hier hopen wij regelmatig een berichtje te posten over onze stage-avonturen in Bloemfontein. Archief
Mei 2017
Categorieën |