Met een klein hartje vertrokken we deze morgen om 7.15u naar het hoofdkantoor van VVOB. Hans, een medewerker van VVOB, en zijn vrouw zijn nog maar van december dit jaar in Zuid-Afrika en samen kwamen ze ons ophalen. Samen met Hans stapten we uit aan het kantoor. Daar wachtten we tot alle autodeuren dicht waren en tot we het slot van de auto hoorden. Hier is het namelijk gebruikelijk om steeds alles op slot te doen aangezien carjacking, diefstal en geweld hier veel voorkomend zijn (hopelijk worden we hier niet mee geconfronteerd). Zijn vrouw vertrok naar haar werk. Ze is leerkracht in een andere school in dezelfde township als de onze. Ze geeft toevallig les in de school waar wij eerst zouden verblijven. Na een uurtje wachten op het kantoor namen we de taxi naar Gonyane. In de taxi stond triestige muziek op, wel toepasselijk voor ons gevoel als we de township binnenkwamen. Wij gingen in het eerste weekend niet ver van ons huisje weg. Hierbij zagen we enkel de welvarende buurt van Bloemfontein. Na amper vijf minuten veranderde de omgeving volledig. De huizen gingen van groot en veilig naar klein en gammel. Deze zijn gemaakt van allerlei materialen zoals golfplaten, houtplaten en klei. De GPS gaf aan dat we het schooldomein bereikt hadden. We moesten een tijdje wachten voor de schoolpoort, ook Hans was niet op zijn gemak. De taxibestuurder gaf ons de tip in de wagen te blijven tot iemand de schoolpoort kwam openen. Gelukkig kwam er na vijf minuten een tuinman aanrennen. Hij keek wat vreemd en opende de poort. Die was niet op slot… Vijf minuten schrik voor jan piet snot. We werden naar de principal (de directrice) gebracht. Ze verwelkomde ons en haalde meteen alle leerkrachten uit de klas. Wij stonden met onze mond vol tanden aangezien geen enkele klas bemand was, maar blijkbaar zijn ze dat hier wel gewoon. Één leerling krijgt de leiding en moet dan wat voorlezen aan de anderen van de klas, die nietsvermoedend verder babbelen met hun klasgenootjes. We gingen allemaal samen naar de leraarskamer. Daar overliep de directrice alle namen: Maruping, Mophethe, Mohapi, Masala, Molawa, Matlabe, Mdhluli, Malontsi, Mothibi, Mohatlane, Maruping en zo ging ze maar door. Nee hoor, we hebben de namen niet onthouden, maar we typten ze over van de lijst. Na iedere naam viel er een gênante stilte die aangaf dat het nu aan ons was om de naam te herhalen. Dit lokte heel wat hilariteit uit bij de leerkrachten. We voelden ons meteen thuis en dit gevoel werd meteen bevestigd door de warme knuffels en welkomstwoordjes van de leerkrachten. Ook een rondleiding op de school kon natuurlijk niet ontbreken. We kregen de kleuterklassen en klassen van de lagere school te zien. Een aantal leerlingen begon spontaan te gillen aangezien ze nauwelijks in contact komen met een blank persoon. Ook de gruwelijke geschiedenis van de apartheid speelde hier parten. Na een glimlach en een positief gebaar werden we omarmd door de kinderen. Ze kwamen een handshake doen waarbij we onze duimen in die van hen haakten. Dit gebaar wordt gebruikt om aan te geven dat we elkaar vertrouwen en begrijpen. De oudere leerlingen zongen een welkomslied voor ons (Shine Leonie and Sien Shine…). We volgden vandaag ook een aantal lessen mee, maar hier hopen we naar het einde van de week meer over te kunnen vertellen!µ Nutteloze mededelingen:
Hierboven zie je het populaire winkeltje waar alle kinderen hun snoepjes en chips halen.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Welkom op onze blog!Leuk dat je een kijkje komt nemen op onze blog! Hier hopen wij regelmatig een berichtje te posten over onze stage-avonturen in Bloemfontein. Archief
Mei 2017
Categorieën |